Najbardziej znana i najczęściej sadzona ze wszystkich magnolii. Wielopniowy krzew o szeroko rozpostartej zaokrąglonej koronie, z czasem przekształcający się w niewielkie drzewo. Liście bardzo zmienne, szeroko eliptyczne lub odwrotnie jajowate, ciemnozielone, błyszczące, dekoracyjne. Pąki wydłużone, wysmukłe, srebrzyście owłosione, intensywnie różowe. Kwiaty składają się z dziewięciu działek, mają kształt miskowaty, po otwarciu stają się białe wewnątrz i różowe na zewnątrz, z fioletoworóżowym przebarwieniem u podstawy. Mięsiste płatki zachodzą na siebie tworząc kielich. Kwiaty wydzielają subtelny zapach. Efekt potęgowany jest przez dużą obfitość kwiatów. Kwitnie przed rozwojem liści, w połowie sezonu kwitnienia magnolii. W Polsce szczyt kwitnienia przypada na koniec kwietnia/ początek maja. Kwitną już młode rośliny, po dwóch lub trzech latach uprawy w szkółce.Uprawa magnolii nie jest skomplikowana. Rośliny te najlepiej czują się w miejscach zacisznych, ciepłych, osłoniętych od wiatru i dobrze nasłonecznionych. Gleba powinna być żyzna, próchnicza, dostatecznie wilgotna o kwaśnym odczynie. Po posadzeniu drzewek glebę należy ściółkować. Ściółkowanie zapobiega szybkiemu przesychaniu podłoża, zabezpiecza płytki system korzeniowy przed przemarzaniem, zapobiega zachwaszczeniu oraz, jeśli użyjemy do tego celu przekompostowanej kory sosnowej, sprzyja zakwaszeniu podłoża. W okresie suszy młode drzewa należy podlewać. Magnolia nie znosi cięcia. Zabieg wykonujemy wyłącznie w celach fitosanitarnych, aby usunąć chore lub przemarznięte pędy. Młode egzemplarze warto na zimę zabezpieczyć przed mrozem słomianymi matami. Podczas mroźnych zim, pąki kwiatowe mogą niestety przemarzać, ale pędy są o wiele bardziej odporne na uszkodzenia. Ze względu na walory dekoracyjne magnolię należy sadzić w dobrze wyeksponowanym miejscu.